ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ΗΤΑΝΕ ΜΙΑ ΚΟΙΛΑΔΑ

Ανοιχτή Επιστολή του Χρήστου Πολατίδη
Υπάρχει μία μερίδα πολιτών της πόλης των Σερρών, που θεωρεί ότι, όσο παράγεται και καταναλώνεται υψηλής ποιότητας μπουγάτσα, σουβλάκι και ακανές, όλα βαίνουν καλώς στην πόλη. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν ανήκω στην μερίδα αυτή. Όχι γιατί δεν μου αρέσουν τα τερψιλαρύγγια αυτά Σερραϊκά εδέσματα ή γιατί έχω κάποιο πρόβλημα με τους συμπαθέστατους μαγαζάτορες, αλλά γιατί θεωρώ ότι η αφασία, η ραστώνη και η λογική του «δε βαριέσαι εσύ θα βγάλεις το φίδι απ’την τρύπα», βλάπτουν σοβαρά την πόλη, δηλαδή όλους μας.
Καθυστερημένα λοιπόν, οφείλω να ομολογήσω, πληροφορήθηκα ότι με το πρόσχημα της εκτέλεσης αντιπλημμυρικών έργων στην κοιλάδα, αποψιλώθηκε μεγάλη δασική έκταση. Ήμουν επιφυλακτικός, απέναντι σε αυτούς που μου έδωσαν την πληροφορία, καθώς θεώρησα ότι το έργο από τη στιγμή που εκτελείται, είναι αναγκαίο για την αντιπλημμυρική θωράκιση της πόλης. Επιπλέον θεώρησα ότι πριν την εκτέλεση ενός έργου, τέτοιας κλίμακας, θα είχαν προηγηθεί μελέτες σκοπιμότητας, όπως επίσης και μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων.
Επισκέφθηκα την κοιλάδα για να δω «ιδίοις όμμασι» την πορεία εκτέλεσης του έργου. Έμεινα έκπληκτος.
Τα δένδρα τα οποία κόπηκαν, δεν βρισκόταν μόνο στην κοίτη του ποταμού. Το μεγαλύτερο ίσως μέρος αυτών βρισκόταν στα πρανή, ένθεν και εκείθεν της κοίτης του ποταμού. Μου ήρθε να φωνάξω, να βρίσω και αναρωτήθηκα:
Τι είδους «αντιπλημμυρικά έργα» είναι αυτά, με τα οποία αποψιλώνεται η λεκάνη απορροής; Πώς είναι δυνατό να συγκρατηθούν τα νερά της βροχής, όταν δεν θα υπάρχουν δένδρα, θάμνοι και βλάστηση στα πρανή;
Έφερα στο νου εικόνες των παιδικών μου χρόνων, τότε που το ποτάμι είχε ακόμη ψάρια και καβούρια. Θυμήθηκα τις μέρες που κάτω από τον παχύ ίσκιο των δένδρων, τσαλαβουτώντας με τους φίλους στα γεμάτα βεργιάνες νερά, ψαρεύαμε καβούρια με τα χέρια. Κοίταξα το δάχτυλο του δεξιού μου χεριού, να δω αν το σημάδι που μου έκανε κάποτε ένα μεγάλο καβούρι με τις δαγκάνες του, ήταν ακόμα εκεί. Πέρασαν τόσα χρόνια, αλλά το σημάδι ήταν εκεί.
Αμέσως συνειδητοποίησα ότι αυτοί που ευθύνονται για την καταστροφή και τσιμεντοποίηση της όμορφης πόλης των παιδικών μας χρόνων, είναι μάλλον οι ίδιοι που ευθύνονται για την εκτέλεση των «αντιπλημμυρικών έργων» στην κοιλάδα. Δηλαδή τελείωσαν σχεδόν την ολοκληρωτική καταστροφή του αστικού περιβάλλοντος της πόλης και συνεχίζουνε με αμείωτο ρυθμό την καταστροφή και του περιαστικού δάσους της πόλης.
Στο δρόμο της επιστροφής για το σπίτι, μου μπήκαν και άλλες ιδέες στο μυαλό. Ο τρόπος της αποψίλωσης, καθώς και η - με υπερβάλλοντα ζήλο - επίσπευση των εργασιών, μου φάνηκε κάτι σαν «ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ ΟΙΚΟΠΕΔΑ». Εύχομαι το ένστικτό μου να με προδώσει. Αλλά δυστυχώς κάποια πράγματα δεν «κολλάνε» αλλιώς.
Καταθέτω λοιπόν τα εύλογα ερωτήματα που με βασανίζουν και ζητούν απαντήσεις από αρμοδίους, αναρμοδίους, αιρετούς, μη αιρετούς, τεχνοκράτες, υπηρεσιακούς παράγοντες και λοιπούς εμπλεκομένους:
Η έκταση που αποψιλώθηκε είναι δημόσια δασική ή δημοτική;
Υπάρχουν μέσα στην έκταση αυτή αμφιλεγόμενες ιδιοκτησίες;
Επίκειται αποχαρακτηρισμός των εκτάσεων αυτών;
Προηγήθηκε μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων η οποία να τέθηκε στην διάθεση του κοινού, όπως προβλέπει ο νόμος;
Γιατί όλες οι δημοτικές παρατάξεις τηρούν ένοχη «σιγή ιχθύος» γύρω από το θέμα αυτό;
Γιατί διάφοροι ευαισθητοποιημένοι πολίτες σε άλλα θέματα π.χ. αξιοποίηση Κρονίου, αξιοποίηση Στρατοπέδων (όπου σαφώς δεν τίθεται θέμα ιδιοκτησίας), στην περίπτωση αυτήν «ποιούν την νήσσαν»;
Πέρα από σκοπιμότητες που ενδεχομένως υπάρχουν ή δεν υπάρχουν, υφίσταται πάντοτε ισχυρή η πιθανότητα, η όλη καταστροφή να συντελέστηκε εξαιτίας ανθρώπινου λάθους, αβλεψίας ή βλακείας.
Κάποτε ο Αϊνστάιν είχε πει: «Δύο πράγματα είναι άπειρα στον κόσμο. Το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία. Και για το πρώτο δεν είμαι απολύτως σίγουρος». Δηλαδή επειδή, κατά τον Αϊνστάιν, η ανθρώπινη βλακεία είναι άπειρη, θα πρέπει όλοι μαζί – βλάκες και μη βλάκες- να υποστούμε τις συνέπειες;
Τι θα έπρεπε λοιπόν να γίνει; Να ποινικοποιηθεί η βλακεία;
Άποψή μου είναι ότι σαφώς και θα έπρεπε να ποινικοποιηθεί, όταν προέρχεται από αιρετούς ή μη αιρετούς υπηρεσιακούς παράγοντες και βλάπτει σοβαρά το περιβάλλον.
Υπάρχει βέβαια και η πιθανότητα, η πορεία εκτέλεσης του όλου έργου, να αιτιολογείται επαρκώς από νόμιμες μελέτες που έγιναν, αν έγιναν. Στην περίπτωση αυτή ας ληφθεί η επιστολή μου αυτή, απλώς ως μία συναισθηματική έκρηξη, μπροστά στις αλλαγές που, εδώ και δεκαετίες υποβαθμίζουν και καταστρέφουν το περιβάλλον της αγαπημένης μας πόλης.
Αναμένω τις απαντήσεις σας.